Jacques Prévert, 4 shkurt 1900 – 11 prill 1977. Poet dhe skenarist francez. Suksesi dhe popullariteti i çfaqet në moshën 46 vjeç, me rastin e botimit të përmbledhjes me vjersha Paroles (Fjalë). Poet popullor, falë gjuhës së thjeshtë dhe lojës së guximshme të fjalëve, ai vazhdon tê lexohet me ëndje nga të mëdhenjtë dhe të vegjëlit. Surrealist, antiklerikal, shpirt rrebel dhei pavarur, jashtë çdo rryme apo shkolle letrare, ai u bë i njohur nga bota e teatrit dhe e kinematografisë përpara se të pranohej si një nga poetët më të mëdhenj të muzikës së lehtë franceze.
KثNGA E KثRMIJVE Qث SHKOJNث Nث VARRIM
Në varrimin e një gjetheje të tharë .
Dy kërmij po shkojnë .
Guackat zishkruar .
Me dantellë rreth brirëve .
Buzëmbrëmje e uruar .
Një mbrëmje të bukur vjeshte .
Gjynah, kur ata mbrritën .
ndërkohë ishte pranverë. .
Gjethet dikur të vdekura .
Tashmë qenë rigjalluar .
Dhe dy kërminjtë e gjorë .
pa masë të dëshpëruar. .
Por ja që ish dielli .
Vetë dielli që ju flet .
Uluni dhe çlodhuni, .
اlodhuni një çikë, .
Pini nga një birrë, .
Zemra do muzikë .
Merrni autobuzin .
Dhe shkoni në Paris .
Do të niset natën, .
Vizitë në paradis. .
Lereni këtu kujën, .
këshillën ma dëgjoni, .
Ju nxin të bardh të syrit .
Më tej edhe shëmtoni. .
Përrallat e qivurit .
Të trishta janë, të ngrata .
Rimerrni ngjyrat tuaja .
Ngjyrat e gjithëarta .
Atëhere, të gjithë kafshët .
Pemët e bimët tok .
Këndojnë gjithëbashkë .
Këndojnë me zë të lartë .
Këngën e re sot .
Këngën verë zjarrtë .
Dhe sejcili pinte .
اdokush ngre dolli .
Një natë e mrekullueshme .
Natë vere për zili .
Dhe dy kërminjtë tanë .
Po kthehen në shtëpi .
Ikin të prekur shumë .
Shkojnë plot lumturi .
Dhe meqë kanë pirë lumë, .
Ju merren paksa këmbët .
Por diku lart nga qielli .
Hëna i kqyr ëmbël.
PثR Tث BثRث PORTRETIN E NJث ZOGU
Fillimisht pikturohet kafazi .
Me një portë të hapur .
Më tej vizatohet .
Diçka e lezetshme .
Diçka e thjeshtë .
Diçka e bukur .
Diçka e dobishme .
Për zogun .
Më tej, varet piktura .
Në një pemë .
Në një kopësht .
Në një korije .
Ose në një pyll .
Fshihu pas një peme .
Pa folur asnjë fjalë .
Pa zhurmë… .
Herë herë zogu vjen shpejt .
Por mund t’i duhen .
Me vite të tëra .
përpara se të vendosë .
nuk duhet të zhgënjehesh .
duhet pritur .
bile edhe vite të tëra .
pasi shpejtësia ose ngadalësia .
e mbrritjes së zogut .
s’ka asnjë lidhje .
me cilësinë e tabllosë .
Kur zogu vjen .
Në qoftë se vjen .
Mbaj një heshtje të thellë .
Prit që zogu të hyjë në kafaz .
Dhe pasi të ketë hyrë .
Mbyll dalngadalë portën me penel .
pastaj .
fshij një nga një të gjithë telat .
duke bërë kujdes të mos prekësh asnjë .
nga pendët e zogut .
Zgjidh degën më të bukur të pemës .
Për zogun .
Pikturo edhe të gjelbrën e gjetheve, freskinë .
e erës .
Pluhurin e diellit .
Dhe zhurmën e kafshëve në bar në vapën .
e verës .
Më tej, prit që zogu të vendosë për të .
kënduar .
në rast se zogu nuk këndon .
atëhere, është shenjë e keqe .
shenjë që piktura është e keqe .
por kur ai këndon është shenjë e mirë .
shenjë që tashmë mund te vini firmën .
atëhere, shkulni me shumë kujdes .
një pupël nga të zogut
dhe me të shkruani emrin tuaj në një qoshe të tabllosë.
FAQE Tث SHKRUARA
. Dy edhe dy katër
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.Edhe një herë! thotë mësuesi
.
Dy edhe dy katër
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.
Por ja, zogu-lirë
.Kalon lart në qiell
.Fëmija e sheh
. Fëmija e ndjen
. Fëmija e thërret
. Më shpëto
. Luaj me mua
.Zooo.. g!
.
Atëhere zogu zbret
.Dhe luan me fëmijën
.Dy dhe dy katër…
.Edhe një herë! thotë mësuesi
.
Dhe fëmija luan
.Zogu luan me të..
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.Po gjashtëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë ?
.Askund më gjashtëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë
.Dhe aq më pak tridhjetë e dy
.ja pra
.ato ikin, asgjë s’mbet.
. Fëmija e fshehu zogun . . nën bangën e tij . . Dhe të gjithë fëmijët . . Dëgjojnë një melodi . . Dhe të gjithë fëmijët . . Dëgjojnë muzikë . . Tetë dhe tetë ikin si veri . . Edhe katër e katër, edhe dy e dy . . Njëpasnjë gjithë zhduken . . Dhe një e një nuk bëjnë me dy . . Një e një ikin dhe humben. . . Dhe zogu-lirë luan . . Dhe fëmija këndon . . Dhe mësuesi çirret . . Mjaft me budallallëqe . Por që të gjithë fëmijët . . dëgjojnë melodi . . dhe muret e klasës . . shëmben me qetësi . . dhe xhamat rikthehen në rërë . . boja bëhet ujë . . dhe bangat rikthehen drurë . . shkumësat ribëhen gurë . . penda bëhet zog. . .
Kjo dashuri
Kjo dashuri,
Keshtu e
dhuneshme
Keshtu e brishte
Keshtu njomzake
Keshtu e deshperuar.
Kjo dashuri
E bukur si nje dite
E keqe si
koha
Kur koha eshte e keqe.
Kjo dashuri keshtu e vertete
Kjo dashuri keshtu e bukur
Keshtu e lumtur
Keshtu e
hareshme
Dhe keshtu shpotitese.
Ngjethese si frika e nje femije ne erresire
E sigurt tek vetja
Si nje burre i
qete ne zemer te nates.
Kjo dashuri qe trembte te tjeret
Qe i bente te flisnin
Qe i bente te zverdheshin.
Kjo
dashuri e pergjuar
Sepse ne e pergjonim,
E persekutuar, e plagosur, e shkelur, e vrare
E mohuar dhe
harruar.
Sepse ne e kemi persekutuar, plagosur,
shkelur, vrare, mohuar,
harruar.
E tera kjo dashuri
ende e
gjalle
dhe tere drite
Eshte tendja
Eshte timja...
...
Dhe na flet pa folur
Dhe une i ngjethur
degjoj.
Dhe therres
Therres per ty
Therres per mua.
Te lutem
Per ty, per mua dhe per gjithe ata qe
dashurohen
Dhe qe jane te dashuruar.
Po, une therres.
Per ty, per mua, per gjithe te tjeret,
qe nuk i
njoh.
Ndalo atje
Atje ku je
Atje ku ke qene tjeter here
ndalo!
Mos leviz,
mos shko!
Ne qe jemi
dashuruar
ne te kemi harruar,
ti mos na harro!
Veç teje s'kishim tjeter gje mbi dhe.
Mos na ler te
ngrime.
dhe pse shume larg gjithmone,
dhe s'ka rendesi ku,
na jep nje shenje jete.
Shume me vone buze nje
pylli,
ne pyllin e kujteses, ngrihu shpejt,
zgjate doren
dhe shpetona.
KثNGA E KثRMIJVE Qث SHKOJNث Nث VARRIM
Në varrimin e një gjetheje të tharë .
Dy kërmij po shkojnë .
Guackat zishkruar .
Me dantellë rreth brirëve .
Buzëmbrëmje e uruar .
Një mbrëmje të bukur vjeshte .
Gjynah, kur ata mbrritën .
ndërkohë ishte pranverë. .
Gjethet dikur të vdekura .
Tashmë qenë rigjalluar .
Dhe dy kërminjtë e gjorë .
pa masë të dëshpëruar. .
Por ja që ish dielli .
Vetë dielli që ju flet .
Uluni dhe çlodhuni, .
اlodhuni një çikë, .
Pini nga një birrë, .
Zemra do muzikë .
Merrni autobuzin .
Dhe shkoni në Paris .
Do të niset natën, .
Vizitë në paradis. .
Lereni këtu kujën, .
këshillën ma dëgjoni, .
Ju nxin të bardh të syrit .
Më tej edhe shëmtoni. .
Përrallat e qivurit .
Të trishta janë, të ngrata .
Rimerrni ngjyrat tuaja .
Ngjyrat e gjithëarta .
Atëhere, të gjithë kafshët .
Pemët e bimët tok .
Këndojnë gjithëbashkë .
Këndojnë me zë të lartë .
Këngën e re sot .
Këngën verë zjarrtë .
Dhe sejcili pinte .
اdokush ngre dolli .
Një natë e mrekullueshme .
Natë vere për zili .
Dhe dy kërminjtë tanë .
Po kthehen në shtëpi .
Ikin të prekur shumë .
Shkojnë plot lumturi .
Dhe meqë kanë pirë lumë, .
Ju merren paksa këmbët .
Por diku lart nga qielli .
Hëna i kqyr ëmbël.
PثR Tث BثRث PORTRETIN E NJث ZOGU
Fillimisht pikturohet kafazi .
Me një portë të hapur .
Më tej vizatohet .
Diçka e lezetshme .
Diçka e thjeshtë .
Diçka e bukur .
Diçka e dobishme .
Për zogun .
Më tej, varet piktura .
Në një pemë .
Në një kopësht .
Në një korije .
Ose në një pyll .
Fshihu pas një peme .
Pa folur asnjë fjalë .
Pa zhurmë… .
Herë herë zogu vjen shpejt .
Por mund t’i duhen .
Me vite të tëra .
përpara se të vendosë .
nuk duhet të zhgënjehesh .
duhet pritur .
bile edhe vite të tëra .
pasi shpejtësia ose ngadalësia .
e mbrritjes së zogut .
s’ka asnjë lidhje .
me cilësinë e tabllosë .
Kur zogu vjen .
Në qoftë se vjen .
Mbaj një heshtje të thellë .
Prit që zogu të hyjë në kafaz .
Dhe pasi të ketë hyrë .
Mbyll dalngadalë portën me penel .
pastaj .
fshij një nga një të gjithë telat .
duke bërë kujdes të mos prekësh asnjë .
nga pendët e zogut .
Zgjidh degën më të bukur të pemës .
Për zogun .
Pikturo edhe të gjelbrën e gjetheve, freskinë .
e erës .
Pluhurin e diellit .
Dhe zhurmën e kafshëve në bar në vapën .
e verës .
Më tej, prit që zogu të vendosë për të .
kënduar .
në rast se zogu nuk këndon .
atëhere, është shenjë e keqe .
shenjë që piktura është e keqe .
por kur ai këndon është shenjë e mirë .
shenjë që tashmë mund te vini firmën .
atëhere, shkulni me shumë kujdes .
një pupël nga të zogut
dhe me të shkruani emrin tuaj në një qoshe të tabllosë.
FAQE Tث SHKRUARA
. Dy edhe dy katër
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.Edhe një herë! thotë mësuesi
.
Dy edhe dy katër
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.
Por ja, zogu-lirë
.Kalon lart në qiell
.Fëmija e sheh
. Fëmija e ndjen
. Fëmija e thërret
. Më shpëto
. Luaj me mua
.Zooo.. g!
.
Atëhere zogu zbret
.Dhe luan me fëmijën
.Dy dhe dy katër…
.Edhe një herë! thotë mësuesi
.
Dhe fëmija luan
.Zogu luan me të..
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.Po gjashtëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë ?
.Askund më gjashtëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë
.Dhe aq më pak tridhjetë e dy
.ja pra
.ato ikin, asgjë s’mbet.
. Fëmija e fshehu zogun . . nën bangën e tij . . Dhe të gjithë fëmijët . . Dëgjojnë një melodi . . Dhe të gjithë fëmijët . . Dëgjojnë muzikë . . Tetë dhe tetë ikin si veri . . Edhe katër e katër, edhe dy e dy . . Njëpasnjë gjithë zhduken . . Dhe një e një nuk bëjnë me dy . . Një e një ikin dhe humben. . . Dhe zogu-lirë luan . . Dhe fëmija këndon . . Dhe mësuesi çirret . . Mjaft me budallallëqe . Por që të gjithë fëmijët . . dëgjojnë melodi . . dhe muret e klasës . . shëmben me qetësi . . dhe xhamat rikthehen në rërë . . boja bëhet ujë . . dhe bangat rikthehen drurë . . shkumësat ribëhen gurë . . penda bëhet zog. . .
Kjo dashuri
Kjo dashuri,
Keshtu e
dhuneshme
Keshtu e brishte
Keshtu njomzake
Keshtu e deshperuar.
Kjo dashuri
E bukur si nje dite
E keqe si
koha
Kur koha eshte e keqe.
Kjo dashuri keshtu e vertete
Kjo dashuri keshtu e bukur
Keshtu e lumtur
Keshtu e
hareshme
Dhe keshtu shpotitese.
Ngjethese si frika e nje femije ne erresire
E sigurt tek vetja
Si nje burre i
qete ne zemer te nates.
Kjo dashuri qe trembte te tjeret
Qe i bente te flisnin
Qe i bente te zverdheshin.
Kjo
dashuri e pergjuar
Sepse ne e pergjonim,
E persekutuar, e plagosur, e shkelur, e vrare
E mohuar dhe
harruar.
Sepse ne e kemi persekutuar, plagosur,
shkelur, vrare, mohuar,
harruar.
E tera kjo dashuri
ende e
gjalle
dhe tere drite
Eshte tendja
Eshte timja...
...
Dhe na flet pa folur
Dhe une i ngjethur
degjoj.
Dhe therres
Therres per ty
Therres per mua.
Te lutem
Per ty, per mua dhe per gjithe ata qe
dashurohen
Dhe qe jane te dashuruar.
Po, une therres.
Per ty, per mua, per gjithe te tjeret,
qe nuk i
njoh.
Ndalo atje
Atje ku je
Atje ku ke qene tjeter here
ndalo!
Mos leviz,
mos shko!
Ne qe jemi
dashuruar
ne te kemi harruar,
ti mos na harro!
Veç teje s'kishim tjeter gje mbi dhe.
Mos na ler te
ngrime.
dhe pse shume larg gjithmone,
dhe s'ka rendesi ku,
na jep nje shenje jete.
Shume me vone buze nje
pylli,
ne pyllin e kujteses, ngrihu shpejt,
zgjate doren
dhe shpetona.
Redaktimi i fundit: