Monique
With or Without u
Pershendetje te gjithve ,
Muaji Tetor trokiti si perhere, dhe ja ku rikthehemi me krijime te reja....
Tema e muajit - Gjethet bien!
Le te shuajme kureshtjen me vjeshten e arte te germezuar nga krijuesit tane....
1. Gjethet bien...
Mirmengjes vjesht.
Mirmengjes ves mengjesi..
E gjethet e rena me me shume
ngjyra ,te mbeshtjellura me
me dashurin e vjeshtes.
Ngjyrat e bukura
e qielli me nuanca shume.
sikur ylberi pas shiut.
Melodi e nje kitare
behet nje,me aromen e
kafes se mengjesit..
Gumzhina sikur zgjue
blete,e femive qe vrapojn
per te zen dije..
simite te pjekura,lulet
qe me veshtersi ngren koken
nga vapa e veres..
E sotmja,e nesermja nje
rrugetim i pa fund i,
muajve ne
Kalendar.
2. Heshtja e vjeshtes
Hodha shume gjera sot,
pasi hodha te gjitha sendet e paperdorura,
bashke me to hodha dhe letren e vetme te ruajtur ne sirtar,
Hodha ate gurin e vogel ne forme zemre,
nje kopes te rene te bluzes ngjyre gri te cilen e vishje kur dilnim darkave
Hodha merine,
hatermbetjet,
i hodha pas...
Hodha lendimet dhe zhgenjimet qe po i ruaja si nje diamant thelle ne shpirt..
Bashke me dhimbjen vendosa te hedh dhe shetitjet tona,
pushimet verore, krahun tend qe me mberthente rreth beli,
doren e cila me largonte baluken sa here shiheshim ne sy... apo gishtat e djersitur kur ecnim perdore...
Hodha shikimet, prekjet, puthjet, zerin...
Zerin doja ta mbaja por me kumbonte
shume...aq sa desh me shurdhoi...
I hodha te gjitha!
Tani jam rrethuar nga heshtja e vjeshtes se pare!
Frymoj shprese...
paqe...
Ndjej sikur plaga po mbyllet...
3. Ajo Iku...........
E kujtoj ende ate dite.... ndoshta ka qene nji nga ditet me te vrazhda te mia
ndoshta ndoshta shpesh here kerkoj ende aromen e saj si femer
ne cdo cep te cdo femre qe une e dashuroj ose e kam dashuruar
por keshu eshte.... kjo eshte jeta
te bej te vuaj shume e shume femra e tjera qe jane shpeshh ere me lart se ajo e
ajo qe e dua mos te jete prane meje......
e mbaj mend si sot. Disa vite me pare ........ Ate vajze... Qe ndoshta Ndosjta i ka pase kaluar 20-21 vjecaret .... por mendja e saj qendronte ne Fodullikun e saj. pamvaresisht se une e dashuroja e ajo me dashuronte megjithshpirt..... Por egoja e saj qendronte me larte se gjithcka....
ate dite qe ne mengjes e ndieja se dicka nuk do te shkonte per mbare,,,,, DIelli ate dite e kishte shkelqimin e forte
por kurre ngrohtesine qe kishte me para...... pikerisht ate dite ndodhi dicka qe as kurre sdo ta kisha menduar......... Nga debatet e teperta qe ndodhnin mes nesh si pasoje e egos e fodullikut te saj,,,,, frynte nji ere e lehte pamjet e brishta te natyres....... me bene te kuptoj qe vjeshta kishte ardhur....
duke pare Keqkuptimet e shumta ne Lidhjen tone.......... Mes shume gjetheve te pemeve
Ashtu ndodhi dhe ne lidhjen tone
Gjethja e fundit e asaj Lidhjeje ra
Dimer i gjate Letargjik po ndodh tadhme tek une..........
Me shprese qe Pranvera do te te vije serisht
4. Gjysma ime me e bukur!
Sonte shpirti me eshte hidheruar, nuk me flet, nuk eshte i gezuar...me eshte mbyllur...me eshte zvogeluar...
Sado qe mundohem te mbyll syte dhe te hedh tutje mendimin qe sonte nuk te kam prane...nje ndjenje e pashpjegueshme brenda meje nuk me le te qete...sikur diçka kupton, si gabim dhe e vuaj.
Ashtu prane meje, siç me mesove ti te jesh...me ate buzqeshjen tende e me ato batutat e tua qe qeshem pa e ndaluar veten se po bej gabim. Ne fakt qe ne diten e pare qe te kam folur gjithmon keshtu te kam imagjinuar, e buzeqeshur dhe me nje shpirt te mrekullueshem. Me ato tregimet e tua qe me perkedhel naten dhe ma ben me te bukur. Ato oret qe me duken si mikro sekonda kur shkruhem me ty...ah sa mungojne ne kto momente.
Sa do doja te vija te te zgjoja dhe te te thoja qe je ajo gjysma ime, ndoshta ai gabimi im me i bukur, ajo ndjenja qe shperthen brenda meje...te te rrembej ne makinen e imagjinates sime. Aty ku te dy bashke, kercejme e kendojme me sy te dehur kengen tone te preferuar. Aty ku te dy bashke bejme dashuri dhe ndihemi me te sigurte me njeri tjetrin...
Me vjen te plas, duart me dridhen dhe germat dalin nga kjo gjysme e rrudhur, e mbetur e imja. Dridhen ashtu siç ai pijetari per pak kurajo per te perballuar jeten i vetem, i mbyllyr ne ate pikturen ne telajo te erret...
E prape shkruaj, te shkruaj sepse vetem keshtu shpirti im arrin sherim. Edhe pse dua te bertas...
Ti je gjysma ime me e bukur!!!!
5. Gjethja e fundit!
Ndër libra të pluhrosur kërkoj një bllok shënimesh, kohë pa i prekur me dorë.
Një nga një i spostoj me ngadalë me frikën se do u shkunden kujtimet që brënda mbajnë.
Një tështimë e fortë më shkund trupin ashtu si vjeshta me erën e saj shkund gjethet e një peme dhe një libër më bie nga dora.
Nga faqet e tij, një letër e palosur me kujdes shfaqet, e shoh por s'guxoj ta prek, mar librin e vendos në raft dhe ashtu si i hutuar harroj arsyen duke i thirrur kujtesës.
-Të jetë ajo letër?!
-Jo jo, s'ka mundësi, shume vite kanë kaluar.
Vendos ta ngre, çfarëdo të jetë meriton më shumë se dyshemenë e ftohtë dhe të vrazhdë.
Dukej e rëndë, aq e rëndë sa duart mezi po e mbanin. Dyshimi u bë me i rëndë se pesha! Vendos mos ta hap, e fus në xhepin e brëndëshëm të xhaketës dhe dal mendueshëm.
Në mes të parkut buzë një përroi artificial, një stol.
-Sa stinë të ketë kaluar ai stol vallë?!
-Sa kujtime mbart në dërrasat e tij që kanë marrë ngjyrën e vjetërsisë që mban mbi "supe"? Mes pyetjesh dhe mendimesh spostoj gjethet që e mbulonin dhe ulem me njefarë drojtje, a thua se do më thoshte mos!
Hap krahët si për ta pushtuar dhe shikoj me njëfarë buzëqeshje të ngrirë përroin e mbuluar nga gjethet shumëngjyrëshe që vjeshta kishte filluar të bënte kurban.
Mëndja më rrinte tek xhepi xhaketës por jo, për disa minuta doja të shijoja atë paqe që kishte pushtuar shpirtin tim. Nuk doja të mendoja asgjë në ato momente.
Sa e dyzuar është mëndja njerëzore, frikë nga një letër?!
Fus dorën në xhep dhe e vendos mbi gju, nuk po e kuptoja ishte frikë apo mos-deshire për ta hapur. E marr në dorë ashtu të palosur dhe i afrohem përroit, e hap me kujdes në krah të kundërt në mënyrë që sytë të mos lexonin asnjë gërmë dhe e lëshoj mbi ujë në mes gjetheve. I jap një shikim të fundit dhe me vete them:
-Mirupafshim e dashur, rishihemi vjeshtën tjetër!
6. Pa Titull!
Sonte rend pas saj, ndiqe me frymen qe te merret, rrefeju dhe shpirtin cliro. Le te jene fjale te thena rremujshem sesa pengje ne gojen mbyllur.
Cohu nga aty ku je dhe kerkoje, thuaji se nje dite pa te eshte si te ndjesh erresiren ne irisin e syrit.
Vrapo drejt saj pa ngurim, pa frike a droje dhe ndalo ta puthesh duke e lene pa fryme....
E mos kerko me te fshihesh tek e kaluara, aty ku me pafajesine me te madhe ju fale qindra gabimeve. Shkule, flake tutje ate masken qe tashme e mban te veshur me kohen, nuk te duhet me. Tek vetja mos kerko te mbrosh ate qe si egoist ke ndertuar nder vite, mos u frikeso...
E neqoftese prape ti druhesh...kujto momentin kur ngrite koken e more guximin ta shikosh drejt e ne sy. Ato sy qe shkelqenin e qe te dehen cdo mendim. Ashtu merr guximin ti shprehesh ate c’ka ne zemer mban peng. Mos lejo qe shpirti te te marre meri, vrapo tek ajo sepse...kur fjalet nuk thuhen peshojne, barra e tyre shpinen te krrus....ndaj ti mos ndalo, tento, leviz e gjeje, themelet tundi edhe pse ajo me nuk pret.
E ashtu ne mesin e dites befasoje , lere pa fryme, dehe me fjalet e tua ....se ke kuptuar ende se te dy vuani per pak emocione?
Shtregoja fort duart ,mos ia lesho dhe binde se je per te qendruar....e jo per te shkuar larg!!!
Leshoji tashme krahet e fluturo tek ajo...
Muaji Tetor trokiti si perhere, dhe ja ku rikthehemi me krijime te reja....
Tema e muajit - Gjethet bien!
Le te shuajme kureshtjen me vjeshten e arte te germezuar nga krijuesit tane....
1. Gjethet bien...
Mirmengjes vjesht.
Mirmengjes ves mengjesi..
E gjethet e rena me me shume
ngjyra ,te mbeshtjellura me
me dashurin e vjeshtes.
Ngjyrat e bukura
e qielli me nuanca shume.
sikur ylberi pas shiut.
Melodi e nje kitare
behet nje,me aromen e
kafes se mengjesit..
Gumzhina sikur zgjue
blete,e femive qe vrapojn
per te zen dije..
simite te pjekura,lulet
qe me veshtersi ngren koken
nga vapa e veres..
E sotmja,e nesermja nje
rrugetim i pa fund i,
muajve ne
Kalendar.
2. Heshtja e vjeshtes
Hodha shume gjera sot,
pasi hodha te gjitha sendet e paperdorura,
bashke me to hodha dhe letren e vetme te ruajtur ne sirtar,
Hodha ate gurin e vogel ne forme zemre,
nje kopes te rene te bluzes ngjyre gri te cilen e vishje kur dilnim darkave
Hodha merine,
hatermbetjet,
i hodha pas...
Hodha lendimet dhe zhgenjimet qe po i ruaja si nje diamant thelle ne shpirt..
Bashke me dhimbjen vendosa te hedh dhe shetitjet tona,
pushimet verore, krahun tend qe me mberthente rreth beli,
doren e cila me largonte baluken sa here shiheshim ne sy... apo gishtat e djersitur kur ecnim perdore...
Hodha shikimet, prekjet, puthjet, zerin...
Zerin doja ta mbaja por me kumbonte
shume...aq sa desh me shurdhoi...
I hodha te gjitha!
Tani jam rrethuar nga heshtja e vjeshtes se pare!
Frymoj shprese...
paqe...
Ndjej sikur plaga po mbyllet...
3. Ajo Iku...........
E kujtoj ende ate dite.... ndoshta ka qene nji nga ditet me te vrazhda te mia
ndoshta ndoshta shpesh here kerkoj ende aromen e saj si femer
ne cdo cep te cdo femre qe une e dashuroj ose e kam dashuruar
por keshu eshte.... kjo eshte jeta
te bej te vuaj shume e shume femra e tjera qe jane shpeshh ere me lart se ajo e
ajo qe e dua mos te jete prane meje......
e mbaj mend si sot. Disa vite me pare ........ Ate vajze... Qe ndoshta Ndosjta i ka pase kaluar 20-21 vjecaret .... por mendja e saj qendronte ne Fodullikun e saj. pamvaresisht se une e dashuroja e ajo me dashuronte megjithshpirt..... Por egoja e saj qendronte me larte se gjithcka....
ate dite qe ne mengjes e ndieja se dicka nuk do te shkonte per mbare,,,,, DIelli ate dite e kishte shkelqimin e forte
por kurre ngrohtesine qe kishte me para...... pikerisht ate dite ndodhi dicka qe as kurre sdo ta kisha menduar......... Nga debatet e teperta qe ndodhnin mes nesh si pasoje e egos e fodullikut te saj,,,,, frynte nji ere e lehte pamjet e brishta te natyres....... me bene te kuptoj qe vjeshta kishte ardhur....
duke pare Keqkuptimet e shumta ne Lidhjen tone.......... Mes shume gjetheve te pemeve
Ashtu ndodhi dhe ne lidhjen tone
Gjethja e fundit e asaj Lidhjeje ra
Dimer i gjate Letargjik po ndodh tadhme tek une..........
Me shprese qe Pranvera do te te vije serisht
4. Gjysma ime me e bukur!
Sonte shpirti me eshte hidheruar, nuk me flet, nuk eshte i gezuar...me eshte mbyllur...me eshte zvogeluar...
Sado qe mundohem te mbyll syte dhe te hedh tutje mendimin qe sonte nuk te kam prane...nje ndjenje e pashpjegueshme brenda meje nuk me le te qete...sikur diçka kupton, si gabim dhe e vuaj.
Ashtu prane meje, siç me mesove ti te jesh...me ate buzqeshjen tende e me ato batutat e tua qe qeshem pa e ndaluar veten se po bej gabim. Ne fakt qe ne diten e pare qe te kam folur gjithmon keshtu te kam imagjinuar, e buzeqeshur dhe me nje shpirt te mrekullueshem. Me ato tregimet e tua qe me perkedhel naten dhe ma ben me te bukur. Ato oret qe me duken si mikro sekonda kur shkruhem me ty...ah sa mungojne ne kto momente.
Sa do doja te vija te te zgjoja dhe te te thoja qe je ajo gjysma ime, ndoshta ai gabimi im me i bukur, ajo ndjenja qe shperthen brenda meje...te te rrembej ne makinen e imagjinates sime. Aty ku te dy bashke, kercejme e kendojme me sy te dehur kengen tone te preferuar. Aty ku te dy bashke bejme dashuri dhe ndihemi me te sigurte me njeri tjetrin...
Me vjen te plas, duart me dridhen dhe germat dalin nga kjo gjysme e rrudhur, e mbetur e imja. Dridhen ashtu siç ai pijetari per pak kurajo per te perballuar jeten i vetem, i mbyllyr ne ate pikturen ne telajo te erret...
E prape shkruaj, te shkruaj sepse vetem keshtu shpirti im arrin sherim. Edhe pse dua te bertas...
Ti je gjysma ime me e bukur!!!!
5. Gjethja e fundit!
Ndër libra të pluhrosur kërkoj një bllok shënimesh, kohë pa i prekur me dorë.
Një nga një i spostoj me ngadalë me frikën se do u shkunden kujtimet që brënda mbajnë.
Një tështimë e fortë më shkund trupin ashtu si vjeshta me erën e saj shkund gjethet e një peme dhe një libër më bie nga dora.
Nga faqet e tij, një letër e palosur me kujdes shfaqet, e shoh por s'guxoj ta prek, mar librin e vendos në raft dhe ashtu si i hutuar harroj arsyen duke i thirrur kujtesës.
-Të jetë ajo letër?!
-Jo jo, s'ka mundësi, shume vite kanë kaluar.
Vendos ta ngre, çfarëdo të jetë meriton më shumë se dyshemenë e ftohtë dhe të vrazhdë.
Dukej e rëndë, aq e rëndë sa duart mezi po e mbanin. Dyshimi u bë me i rëndë se pesha! Vendos mos ta hap, e fus në xhepin e brëndëshëm të xhaketës dhe dal mendueshëm.
Në mes të parkut buzë një përroi artificial, një stol.
-Sa stinë të ketë kaluar ai stol vallë?!
-Sa kujtime mbart në dërrasat e tij që kanë marrë ngjyrën e vjetërsisë që mban mbi "supe"? Mes pyetjesh dhe mendimesh spostoj gjethet që e mbulonin dhe ulem me njefarë drojtje, a thua se do më thoshte mos!
Hap krahët si për ta pushtuar dhe shikoj me njëfarë buzëqeshje të ngrirë përroin e mbuluar nga gjethet shumëngjyrëshe që vjeshta kishte filluar të bënte kurban.
Mëndja më rrinte tek xhepi xhaketës por jo, për disa minuta doja të shijoja atë paqe që kishte pushtuar shpirtin tim. Nuk doja të mendoja asgjë në ato momente.
Sa e dyzuar është mëndja njerëzore, frikë nga një letër?!
Fus dorën në xhep dhe e vendos mbi gju, nuk po e kuptoja ishte frikë apo mos-deshire për ta hapur. E marr në dorë ashtu të palosur dhe i afrohem përroit, e hap me kujdes në krah të kundërt në mënyrë që sytë të mos lexonin asnjë gërmë dhe e lëshoj mbi ujë në mes gjetheve. I jap një shikim të fundit dhe me vete them:
-Mirupafshim e dashur, rishihemi vjeshtën tjetër!
6. Pa Titull!
Sonte rend pas saj, ndiqe me frymen qe te merret, rrefeju dhe shpirtin cliro. Le te jene fjale te thena rremujshem sesa pengje ne gojen mbyllur.
Cohu nga aty ku je dhe kerkoje, thuaji se nje dite pa te eshte si te ndjesh erresiren ne irisin e syrit.
Vrapo drejt saj pa ngurim, pa frike a droje dhe ndalo ta puthesh duke e lene pa fryme....
E mos kerko me te fshihesh tek e kaluara, aty ku me pafajesine me te madhe ju fale qindra gabimeve. Shkule, flake tutje ate masken qe tashme e mban te veshur me kohen, nuk te duhet me. Tek vetja mos kerko te mbrosh ate qe si egoist ke ndertuar nder vite, mos u frikeso...
E neqoftese prape ti druhesh...kujto momentin kur ngrite koken e more guximin ta shikosh drejt e ne sy. Ato sy qe shkelqenin e qe te dehen cdo mendim. Ashtu merr guximin ti shprehesh ate c’ka ne zemer mban peng. Mos lejo qe shpirti te te marre meri, vrapo tek ajo sepse...kur fjalet nuk thuhen peshojne, barra e tyre shpinen te krrus....ndaj ti mos ndalo, tento, leviz e gjeje, themelet tundi edhe pse ajo me nuk pret.
E ashtu ne mesin e dites befasoje , lere pa fryme, dehe me fjalet e tua ....se ke kuptuar ende se te dy vuani per pak emocione?
Shtregoja fort duart ,mos ia lesho dhe binde se je per te qendruar....e jo per te shkuar larg!!!
Leshoji tashme krahet e fluturo tek ajo...