Gjithë natën mendova për ty, pa të njohur akoma. Unë vetë kisha vetëm një duzinë librash të lirë, të lidhur me karton të dobët, të cilët i doja më shumë se çdo gjë tjetër dhe i lexoja vazhdimisht. Dhe tani po më mundonte pyetja se si duhej të ishte vallë ai njeri, të cilit i përkisnin dhe që i kish lexuar të gjithë këta libra të mrekullueshëm, që dinte gjithë këto gjuhë dhe që ishte aq i pasur e njëkohësisht aq i ditur.
Ndjeva njëfarë admirimi mbinjerëzor, që m'u shtua edhe më tepër nga ata libra të panumërt. Përpiqesha të të parafytyroja: të kujtoja një burrë të shkuar nga mosha, me syze e me një mjekër të gjatë e të thinjur, të ngjashëm me profesorin tonë të gjeografisë, vetëm se shumë më bujar, më të pashëm e më të butë - nuk e di pse qysh atëherë qeshë e sigurt se ti duhej të ishe i pashëm, megjithëse të parafytyroja plak. Atë natë, pa të njohur akoma, të pashë në ëndërr për të parën herë.
Të nesërmen ti erdhe, por megjithëse të përgjova, s
'të pashë dot - kjo ma shtoi edhe më tepër kureshtjen. Më në fund, ditën e tretë, të pashë dhe u habita, u trondita shumë që ti m'u shfaqe krejt ndryshe, që ti nuk i ngjasoje fare asaj ikonës së perëndishme! Kisha ëndërruar një plak babaxhan me syze, kurse erdhe ti - ti, ashtu i tëri, siç je edhe sot, o ti i pandryshueshëm, mbi të cilin vitet përplasen e rrëshqasin pa forcë!...
Ti kishe veshur kostumin e lezetshëm sportiv bojëkafe të hapur dhe me atë ecjen tënde të lehtë djaloshare i ngjite shkallët, duke i marrë dy e nga dy njëherësh. Kapelen e mbaje në dorë dhe unë, e mahnitur sa s'bëhet më të pashë fytyrën e çiltër e të gjallë me ato flokë të dendur. Vërtet që u tremba e u habita kur të pashë aq të ri, plot hir e të pashëm, me shtatin e derdhur, elegant. Dhe a nuk është çudi: që në këtë çast të parë e ndjeva fare qartë atë, që unë dhe gjithë të tjerët ndjejnë posaçërisht dhe mjaft shpesh te ti: që ti je njëfarëlloj njeriu i dyfishtë, një djalosh i zjarrtë, i lehtë, i dhënë i tëri pas zbavitjeve dhe aventurave dhe, njëkohësisht, në artin tënd një burrë serioz, i patundur, i ndërgjegjshëm, i ditur e i mësuar sa s´ka më!
Pa e kuptuar, unë ndjeva atë që ndjente çdo njeri te ti: që ti bëje një jetë të dyfishtë, një jetë me një faqe që çelet, të kthyer ndaj botës, dhe me një tjetër krejt të errët, të cilën e dije vetëm ti – dhe këtë dyzim të thellë, këtë të fshehtë të qenies sate unë, trembëdhjetëvjeçarja, krejt e magjepsur, e ndjeva që në vështrimin e parë.
Ndjeva njëfarë admirimi mbinjerëzor, që m'u shtua edhe më tepër nga ata libra të panumërt. Përpiqesha të të parafytyroja: të kujtoja një burrë të shkuar nga mosha, me syze e me një mjekër të gjatë e të thinjur, të ngjashëm me profesorin tonë të gjeografisë, vetëm se shumë më bujar, më të pashëm e më të butë - nuk e di pse qysh atëherë qeshë e sigurt se ti duhej të ishe i pashëm, megjithëse të parafytyroja plak. Atë natë, pa të njohur akoma, të pashë në ëndërr për të parën herë.
Të nesërmen ti erdhe, por megjithëse të përgjova, s
'të pashë dot - kjo ma shtoi edhe më tepër kureshtjen. Më në fund, ditën e tretë, të pashë dhe u habita, u trondita shumë që ti m'u shfaqe krejt ndryshe, që ti nuk i ngjasoje fare asaj ikonës së perëndishme! Kisha ëndërruar një plak babaxhan me syze, kurse erdhe ti - ti, ashtu i tëri, siç je edhe sot, o ti i pandryshueshëm, mbi të cilin vitet përplasen e rrëshqasin pa forcë!...
Ti kishe veshur kostumin e lezetshëm sportiv bojëkafe të hapur dhe me atë ecjen tënde të lehtë djaloshare i ngjite shkallët, duke i marrë dy e nga dy njëherësh. Kapelen e mbaje në dorë dhe unë, e mahnitur sa s'bëhet më të pashë fytyrën e çiltër e të gjallë me ato flokë të dendur. Vërtet që u tremba e u habita kur të pashë aq të ri, plot hir e të pashëm, me shtatin e derdhur, elegant. Dhe a nuk është çudi: që në këtë çast të parë e ndjeva fare qartë atë, që unë dhe gjithë të tjerët ndjejnë posaçërisht dhe mjaft shpesh te ti: që ti je njëfarëlloj njeriu i dyfishtë, një djalosh i zjarrtë, i lehtë, i dhënë i tëri pas zbavitjeve dhe aventurave dhe, njëkohësisht, në artin tënd një burrë serioz, i patundur, i ndërgjegjshëm, i ditur e i mësuar sa s´ka më!
Pa e kuptuar, unë ndjeva atë që ndjente çdo njeri te ti: që ti bëje një jetë të dyfishtë, një jetë me një faqe që çelet, të kthyer ndaj botës, dhe me një tjetër krejt të errët, të cilën e dije vetëm ti – dhe këtë dyzim të thellë, këtë të fshehtë të qenies sate unë, trembëdhjetëvjeçarja, krejt e magjepsur, e ndjeva që në vështrimin e parë.
oezi: