Tartarian
Ndryshe!!
Miti i shpellës Platonit
Miti i shpellës është përmbledhja e filozofisë platonike pasi merr një kuptim të fortë në të gjitha fushat: dallimi midis botës së ndjeshme dhe hiperuraniumit; misioni i filozofit; ideja e së mirës që tejkalon të gjitha idetë e tjera.
Miti i shpellës gjendet në fillim të librit të VII të Republikës dhe është një dialog midis vetë filozofit dhe dishepullit të tij Glaukon. Në veçanti, Platoni prezanton mitin duke na ftuar të bëjmë një krahasim midis arsimimit dhe joarsimimit.
Më pas na kërkohet të imagjinojmë të burgosurit brenda një lloj shpelle, hyrja e së cilës është aq e madhe sa vetë shpella dhe është burimi i vetëm i dritës. Ata kanë jetuar gjithmonë në këtë vend të lidhur me zinxhirë në qafë dhe këmbë dhe, për rrjedhojë, nuk lëvizin dot, por mund të vëzhgojnë vetëm murin e shpellës. Pas tyre, por shumë larg, digjet një zjarr i cili ndahet nga të burgosurit nga një rrugë e rrethuar nga një mur i ulët që i ngjan parapeteve të përdorura gjatë shfaqjeve të kukullave. Në rrugë, burrat ecin duke folur ose duke qëndruar të heshtur dhe mbajnë me vete objekte të të gjitha llojeve, si p.sh., statuja njerëzore ose kafshësh të bëra prej guri ose druri. E përbashkëta e të gjitha këtyre produkteve është se ato dalin nga muri.
Nga kjo skenë, në këtë pikë, Platoni përpiqet të arsyetojë me dishepullin e tij duke thënë se ka shumë të ngjarë që ata të burgosur të shpellës gjatë gjithë jetës së tyre të kenë parë vetëm hijen e tyre të projektuar në murin e vetëm që mund të shohin, si dhe hijet e objekteve të transportuara përgjatë rrugës. Pra, konstatohet se nëse të burgosurit do të flisnin me njëri-tjetrin, për të gjithë ata hijet do të ishin e vërteta se si është krijuar realiteti, sepse ata nuk dinë asgjë tjetër përveç asaj që kanë përjetuar deri në atë moment.
Platoni paraqet një hipotezë të re: një nga këta të burgosur papritur arrin të çlirohet dhe detyrohet të lëvizë dhe të fillojë të eksplorojë rrethinën e tij, por para së gjithash do t'i duhet të shikojë drejt dritës së diellit, duke i shkaktuar atij vuajtje të konsiderueshme duke qenë se sytë e tij janë gjithmonë të mësuar me errësira e shpellës. Megjithatë, sapo të kapërcehet kjo fazë, i burgosuri do të duhet të kuptojë se hijet, në të vërtetë, nuk janë realiteti i vërtetë, veçanërisht nëse ai pyet kalimtarët se çfarë po mbajnë. Kjo fillimisht do të krijojë tek ai një ndjenjë hutimi dhe ndoshta ankth aq shumë saqë ai të besojë se vizioni i tij brenda shpellës ishte më i qartë dhe më i vërtetë se ai jashtë.
Prandaj, ai duhet t'i dijë të gjitha këto gjëra gradualisht: së pari ai i vëzhgon ato në hije, pastaj reflektohen në trupin e ujit dhe në fund ai është në gjendje të mbajë shikimin e tij drejt vetë objekteve. Megjithatë, ky është vetëm fillimi, sepse ai mund të ndalonte për të vëzhguar qemerin qiellor me yjet e tij dhe hënën dhe madje mund të sodiste vetë diellin gjatë ditës. Dhe pikërisht ky pasazh i fundit është themelor për njohuritë e tij pasi e çon atë në të kuptuarit e faktit se dielli që i jep kuptim çdo gjëje, ashtu si për Platonin ai përfaqëson idenë e së mirës dhe të bukurës: ai është rregulluesi i stinët dhe kalimi i viteve siç është matrica e të gjitha atyre hijeve që u projektuan në murin e shpellës.
Me të arritur në këtë gjendje, pra, i burgosuri i lirë nga njëra anë do të jetë i lumtur për njohuritë e reja të marra, por nga ana tjetër do të ketë dhembshuri për shokët e tij që mbetën në shpellë. Papritur të gjitha lavdërimet dhe shpërblimet që ai dhe shokët e tij i kishin premtuar vetes në robëri për të marrë me mend sa më shpejt se cilat hije po kalonin para tyre janë të kota dhe të kota. Vetë Homeri, në fakt, në ".
Së fundi, Platoni hipotezon një skenar përfundimtar në të cilin i burgosuri kthehet në shpellë për t'u siguruar që shokët e tij të kuptojnë se bota jashtë është e ndryshme nga mënyra se si ata po e vëzhgojnë atë dhe e kanë menduar gjithmonë atë. Të burgosurit, pra, do të mendojnë se ky i fundit, duke qenë jashtë, është bërë budalla dhe i ka dëmtuar sytë dhe për këtë arsye do të injorohet. Për më tepër, nëse i burgosuri i liruar do të arrinte t'u zgjidhte zinxhirët të tjerëve për t'i nxjerrë jashtë, ka të ngjarë që vetë të burgosurit ta vrisnin në momentin më të përshtatshëm.
Në këtë pikë, Platoni përfundon duke bërë një krahasim midis të qenurit të tij njeri dhe mitit: ajo që ai sheh i përgjigjet shpellës, zjarrit me diellin, soditjes së rrugës drejt lëvizjes ngjitëse të shpirtit drejt "vendit noetik". . Në skajin e gjithçkaje është ideja e së mirës, e cila, megjithatë, është shumë e vështirë për t'u parë, por sigurisht që është në origjinën e gjithçkaje që është e bukur, e vërtetë dhe e drejtë.
Burimi: Intralink (perkthimi me Google)
Miti i shpellës është përmbledhja e filozofisë platonike pasi merr një kuptim të fortë në të gjitha fushat: dallimi midis botës së ndjeshme dhe hiperuraniumit; misioni i filozofit; ideja e së mirës që tejkalon të gjitha idetë e tjera.
Miti i shpellës gjendet në fillim të librit të VII të Republikës dhe është një dialog midis vetë filozofit dhe dishepullit të tij Glaukon. Në veçanti, Platoni prezanton mitin duke na ftuar të bëjmë një krahasim midis arsimimit dhe joarsimimit.
Më pas na kërkohet të imagjinojmë të burgosurit brenda një lloj shpelle, hyrja e së cilës është aq e madhe sa vetë shpella dhe është burimi i vetëm i dritës. Ata kanë jetuar gjithmonë në këtë vend të lidhur me zinxhirë në qafë dhe këmbë dhe, për rrjedhojë, nuk lëvizin dot, por mund të vëzhgojnë vetëm murin e shpellës. Pas tyre, por shumë larg, digjet një zjarr i cili ndahet nga të burgosurit nga një rrugë e rrethuar nga një mur i ulët që i ngjan parapeteve të përdorura gjatë shfaqjeve të kukullave. Në rrugë, burrat ecin duke folur ose duke qëndruar të heshtur dhe mbajnë me vete objekte të të gjitha llojeve, si p.sh., statuja njerëzore ose kafshësh të bëra prej guri ose druri. E përbashkëta e të gjitha këtyre produkteve është se ato dalin nga muri.
Nga kjo skenë, në këtë pikë, Platoni përpiqet të arsyetojë me dishepullin e tij duke thënë se ka shumë të ngjarë që ata të burgosur të shpellës gjatë gjithë jetës së tyre të kenë parë vetëm hijen e tyre të projektuar në murin e vetëm që mund të shohin, si dhe hijet e objekteve të transportuara përgjatë rrugës. Pra, konstatohet se nëse të burgosurit do të flisnin me njëri-tjetrin, për të gjithë ata hijet do të ishin e vërteta se si është krijuar realiteti, sepse ata nuk dinë asgjë tjetër përveç asaj që kanë përjetuar deri në atë moment.
Platoni paraqet një hipotezë të re: një nga këta të burgosur papritur arrin të çlirohet dhe detyrohet të lëvizë dhe të fillojë të eksplorojë rrethinën e tij, por para së gjithash do t'i duhet të shikojë drejt dritës së diellit, duke i shkaktuar atij vuajtje të konsiderueshme duke qenë se sytë e tij janë gjithmonë të mësuar me errësira e shpellës. Megjithatë, sapo të kapërcehet kjo fazë, i burgosuri do të duhet të kuptojë se hijet, në të vërtetë, nuk janë realiteti i vërtetë, veçanërisht nëse ai pyet kalimtarët se çfarë po mbajnë. Kjo fillimisht do të krijojë tek ai një ndjenjë hutimi dhe ndoshta ankth aq shumë saqë ai të besojë se vizioni i tij brenda shpellës ishte më i qartë dhe më i vërtetë se ai jashtë.
Prandaj, ai duhet t'i dijë të gjitha këto gjëra gradualisht: së pari ai i vëzhgon ato në hije, pastaj reflektohen në trupin e ujit dhe në fund ai është në gjendje të mbajë shikimin e tij drejt vetë objekteve. Megjithatë, ky është vetëm fillimi, sepse ai mund të ndalonte për të vëzhguar qemerin qiellor me yjet e tij dhe hënën dhe madje mund të sodiste vetë diellin gjatë ditës. Dhe pikërisht ky pasazh i fundit është themelor për njohuritë e tij pasi e çon atë në të kuptuarit e faktit se dielli që i jep kuptim çdo gjëje, ashtu si për Platonin ai përfaqëson idenë e së mirës dhe të bukurës: ai është rregulluesi i stinët dhe kalimi i viteve siç është matrica e të gjitha atyre hijeve që u projektuan në murin e shpellës.
Me të arritur në këtë gjendje, pra, i burgosuri i lirë nga njëra anë do të jetë i lumtur për njohuritë e reja të marra, por nga ana tjetër do të ketë dhembshuri për shokët e tij që mbetën në shpellë. Papritur të gjitha lavdërimet dhe shpërblimet që ai dhe shokët e tij i kishin premtuar vetes në robëri për të marrë me mend sa më shpejt se cilat hije po kalonin para tyre janë të kota dhe të kota. Vetë Homeri, në fakt, në ".
Së fundi, Platoni hipotezon një skenar përfundimtar në të cilin i burgosuri kthehet në shpellë për t'u siguruar që shokët e tij të kuptojnë se bota jashtë është e ndryshme nga mënyra se si ata po e vëzhgojnë atë dhe e kanë menduar gjithmonë atë. Të burgosurit, pra, do të mendojnë se ky i fundit, duke qenë jashtë, është bërë budalla dhe i ka dëmtuar sytë dhe për këtë arsye do të injorohet. Për më tepër, nëse i burgosuri i liruar do të arrinte t'u zgjidhte zinxhirët të tjerëve për t'i nxjerrë jashtë, ka të ngjarë që vetë të burgosurit ta vrisnin në momentin më të përshtatshëm.
Në këtë pikë, Platoni përfundon duke bërë një krahasim midis të qenurit të tij njeri dhe mitit: ajo që ai sheh i përgjigjet shpellës, zjarrit me diellin, soditjes së rrugës drejt lëvizjes ngjitëse të shpirtit drejt "vendit noetik". . Në skajin e gjithçkaje është ideja e së mirës, e cila, megjithatë, është shumë e vështirë për t'u parë, por sigurisht që është në origjinën e gjithçkaje që është e bukur, e vërtetë dhe e drejtë.
Burimi: Intralink (perkthimi me Google)
Last edited by a moderator:
